Prince Charming

Vertaling: Yvonne Kloosterman

De rijke Lady Esther Stapleton ligt op sterven. De mooie en eigenzinnige Taylor, pas zeventien jaar oud en haar enige erfgename, zal zonder bescherming achterblijven. De aantrekkelijke jonge vrouw zal in handen vallen van haar wrede en wellustige oom Malcolm, die zijn zinnen behalve op Taylors geld ook op haar prachtige lichaam heeft gezet.

Vlak voor haar dood bedenkt Lady Esther een oplossing. Taylor moet trouwen met de rijzige, stoere rancher Lucas Ross. Taylor weet dat een huwelijk met de onbehouwen Amerikaan haar enige mogelijkheid is om Engeland èn Malcolm te ontvluchten. Ze hoopt dat de barse Lucas zijn belofte haar niet aan te raken na zal komen, en Lucas lijkt haar dan ook nauwelijks te zien staan. Tot haar grote vreugde stemt hij zelfs in met het voorstel meteen te scheiden zodra ze in Boston voet aan wal zetten.

Samen beginnen ze aan de lange en gevaarlijke reis naar het verre Amerika. Tijdens de stormachtige en avontuurlijke boottocht worden in Taylor echter ongekende gevoelens wakker – gevoelens van hartstocht voor een man met een bronskleurige huid die haar in zijn sterke armen sluit.

Beoordeling: 2/5.

Dit was mijn eerste Julie Garwood boek en als ik het beoordeel met het oog op het jaar waarin het geschreven is (1994) dan past dit boek perfect in het rijtje van boeken in die tijd: een bizarre, intens extreme avonturen romance waarin enorm veel gebeurd in korte tijd. Als ik het beoordeel in het licht van de huidige romans, dan schiet dit boek toch ruimschoots te kort. Lucas en Taylor zijn ongeloofwaardige, uitvergrote karikaturen van de helden en heldinnen uit de stuiversromans die Taylor in het boek zelf graag leest. Wellicht dat dit bewust zo is gedaan, maar ik voelde geen enkele binding met de karakters. Ik houd gewoonweg niet van ongeloofwaardige superhelden, zoals de zogenaamd 17-jarige Taylor die zich zonder problemen weet te redden in haar nieuwe leven (dame, scherpschutter, onderhandelaar, stiefmoeder of woudloper, Taylor is van alle markten thuis).

De schrijfstijl is simplistisch met heel veel ‘tell’ en weinig ‘show’ (als in: show, don’t tell). Ook de balans is zoek. Het enige moment lezen we in detail wat er gegeten wordt bij de lunch, het andere moment wordt in 1 zin beschreven dat Lucas even een paar huurmoordenaars heeft gedood om te voorkomen dat ze Taylor iets zouden aandoen. Dat had ik toch interessanter gevonden dan de beschrijving van de groentesoep! De eerste helft van het boek vond ik het vooral nog intrigerend door het absurde, maar zodra de tweeling in beeld komt, werd het teveel een komedie en merkte ik dat ik steeds sneller ging lezen om het boek vooral maar uit te hebben.