Archieven

Shannon Drake – Belofte van morgen

Tomorrow The Glory

Vertaling: Tiesje Bonnet

Candlelight HR #76

Zij is Kendall Moore.
Een pittige, zuidelijke schone, die net zo trots is als mooi, en door een wrede echtgenoot gedreven om haar leven te riskeren teneinde vrij te zijn.
Hij is Brent McClain.
Een kopstuk van de Geconfedereerden, die Kendall aan boord van het oorlogsschip de Jenni-Lyn ontmoet en in één nacht van vurige hartstocht zijn hart aan haar verliest.
Maar oorlog en verraad rukten hen uit elkaar. Brent nam deel aan de hevigste gevechten, terwijl Kendall vol wanhoop op de vlucht ging voor de wraak van een minachtende echtgenoot. Ze leefden alleen voor de belofte van morgen… en voor een liefde waaraan nooit een einde zou komen.

Beoordeling: 2/5.

Op voorhand leek dit boek echt iets voor mij. De voor Candlelight niet alledaagse setting van de Amerikaanse Burgeroorlog gecombineerd met een spannend verhaal en een mooie romance leek me perfect. Helaas viel het boek me tegen. Het is een aaneenschakeling van gebeurtenissen, die vooral worden verteld (in een paar zinnen) en niet worden beschreven zoals je van een goed auteur – en dat is Shannon Drake ofwel Heather Graham volgens kenners toch echt – mag verwachten. Als voorbeeld: Kendall assisteert op een gegeven moment in een ziekenhuis en in drie zinnen worden er bij 3 soldaten ledematen geamputeerd. Diana Gabaldon zou er 3 hoofdstukken voor nodig hebben om dat te beschrijven. Nu ben ik niet op zoek naar gore details en vind ik DG soms echt te langdradig, maar iets meer beschrijving en verdieping (in aanvulling op de dialogen) heb ik toch echt gemist in dit boek. Ik voel me geen moment echt betrokken bij het verhaal en het feit dat ik er 7 dagen over heb gedaan om het uit te lezen, zegt genoeg. Daarnaast is het altijd een slecht teken als de nevenkarakters (bijvoorbeeld Red Fox en Travis Deland) sympathieker zijn als de held en heldin. Ik heb me mateloos geïrriteerd aan Kendall. Als ze niet bezig is met een onbezonnen, roekeloze actie (klaarblijkelijk niet gehinderd door enige logica en gezond verstand), is ze aan het uithuilen tegen een schouder van een man (ik ben zelfs de tel kwijt geraakt, voor mijn gevoel bevat ieder hoofdstuk met Kendall wel een ‘schouder om tegen te huilen’ scene met een mannelijk karakter). Werkelijk te zot voor woorden. Ook haar relatie met Brent kon me niet boeien en het afwisselend warm-koud begon in de loop van het verhaal echt te vervelen. Tot slot zijn in mijn ogen niet alle losse eindjes afgehandeld. Jammer, want het leek op voorhand zo’n veelbelovend boek!